Wednesday, December 30, 2015

Most Sztynordzki

Most jak most ale to położenie!!!
Najbardziej malownicza przeprawa drogowa jaką widziałem w Polsce. Nie umniejszając wielu innym, ta po prostu jawi mi się zawsze ciut bardziej od pozostałych.

Most Sztynorcki powstał jako połączenie szlaku drogowego otaczającego jezioro Mamry, Rozgranicza wody jeziora Kirsajty (część Mamrów - właśnie czemu nie Mamer?) od jeziora Dargin. Jak by kto chciał, to polecam tę pętlę "zrobić" sobie na rowerze - piechotą zajęło by to wiele czasu, ale pedałując objedziemy w jeden dzień i jeszcze starczy nam czasu by gdzieś wstąpić po drodze. To w wielu odcinkach drogi (bardzo) lokalne i niewielu tam traficie idiotów za kierownicą, więc jedzie się bezpiecznie.

Jest też świetnym, wielokrotnie opisywanym we wspominkach, na blogach czy w rozmowach punktem orientacyjnym dla żeglarzy i kajakarzy.

Zresztą co ja będę nawijał - patrzcie i podziwiajcie.

Jezioro Dargin
 Dargainen See

 Mówcie co chcecie ale "Dargainen" brzmi znacznie bardzie miejscowo... niż sztuczne Dargin
Albo nic n ie mówcie tylko patrzcie...

 No fajnie - hop na drugą stronę

A w zasadzie nie hop, tylko myk - bo pod mostem.
 i od tej pory patrzymy już na Kirsajty

Tam na horyzoncie (bliskim, ale złudzenie fajne) to wyspa Sidorkowa, stanowi rezerwat, wraz z kawałkiem lądu (szumny ten "ląd" nieprawdaż ?;-) )

 Od strony Kirsajt w pobliżu mostu Sztynorckiego jest też przystań żeglarska
ale nie robiłem zdjęć stojących tam jachtów gdyż...

W porę dostrzegłem ten oto rysunek...
Wydaje mi się że, przebywające tu towarzystwo nie pragnęło rozgłosu...

No ale pora jechać dalej...
Będę miał to miejsce w sercu i kiedyś postaram się "zrobić" ów most, podczas przeprawy kajakowej a może pod żaglami? Kto wie? 


Tuesday, December 22, 2015

Drodzy Czytelnicy

Niech nieprosta prawda 
o Słowie które Stało się Ciałem
o Dziewicy która Porodziła Syna
o Bogu który został Człowiekiem 
będzie dla Was natchnieniem na najbliższe dni.
 

 


A wtedy to wszystko czego zwyczajowo życzy się na Święta Bożego Narodzenia
 ziści się samo od siebie, marzenia się spełnią 
a
Zła Moc będzie truchleć na zewnątrz smagana zimnem i wiatrem nie mając przystępu do Was, waszych rodzin i waszych domów.
 

Monday, December 14, 2015

Mój syn zpostał Lektorem

Jak by kogoś interesowało...


to TU znajdzie opis

Friday, December 11, 2015

Kętrzyn

W sumie z Kętrzyna zostało mi najmniej w pamięci, nie ma nad czym ubolewać, bo przy najbliższej nadarzającej się okazji, na pewno tam zaglądnę. Całkiem sympatyczne miasto.

Oczywiście jak zawsze najważniejsze było "zaliczenie zamku", co prawda ten w Kętrzynie to pokrzyżackie koszar.. ale choćby z racji wieku swój urok mają. 

Pierwotna nazwa miejscowości to pruskie Rast, w 1342 roku Krzyżacy pobudowali tu drewnianą osadę nazwaną Rastenburg, która mając niemałe znaczenie strategiczne (ochrona Państwa Krzyżackiego od strony Litwinów ale i punkt etapowy wypraw na tężę Litwę skierowanych), sukcesywnie i przy każdej okazji była zdobywana tudzież palona.

11 listopada 1357 r., komtur Bałgii Johan Schindekopf nadaje osadzie prawa miejskie i zaczyna się budowa zamku murowanego. W 1374 roku zamek już widnieje w inwentarzu zamków zakonnych...

Chcecie wiedzieć więcej? Zapraszam na stronę Muzeum im Wojciecha Kętrzyńskiego w Kętrzynie zakładka zamek  



 wokół zamku sporo jest tablic, płyt i kamieni upamiętniających burzliwe dzieje tego miejsca.
 
 Sam zamek jako dzieło militarne także nie budzi zachwytu - ot prostokątna budowla z murami kurtynowymi, w których były oknostrzelnice, bez śladu bardziej skomplikowanej myśli taktycznej, jasno dowodzi że powstał on na wiele lat przed pojawieniem się broni palnej i wymuszonej przez to zmiany techniki budowy umocnień. 
 
 Być może, górne piętra budowli, były wówczas drewniane zaopatrzone w szereg rozwiązań likwidujących martwe pola, czy słabe punkty kurtyny. 
Nie sposób też wykluczyć iż wokół zamku rozbudowano szereg umocnień ziemnych, które powodowały iż obrona była kalkulowana nie w zamku ale w oparciu o zamek - choć teraz to już chyba popełniłem anachronizm.
 
W każdym razie już w 1410 roku pomimo iż zamek uzbrojony był w kilka armat na kule kamienne (kartacze - nader skuteczna broń na piechotę,a przytem działająca silnie psychologicznie) nieco ręcznej broni palnej oraz kusze, pruski rycerz Johart z burmistrzem Hermannem Barddyne poddali miasto i zamek wojskom Jagiełły.


 Później zresztą też, pomimo iż świadomi słabości tego obiektu Krzyżacy otoczyli go dodatkowym, zewnętrznym murem obronnym, gdy tylko wybuchła wojna trzynastoletnia (oczywiście oni nie wiedzieli ile potrwa), zbuntowani mieszkańcy zamek zdobyli a mieszkającego w nim krzyżackiego prokuratora Wolfganga Sauera.. utopili w stawie. 
Nauka z powyższych historii jest taka, iż oto mamy przykład jak zamków budować nie należy.
 
 Obecny jego kształt, to efekt w głównej mierze przebudowywania go na potrzeby cywilne (starostwo) oraz pożarów tudzież zniszczeń wywołanych przez czas. 

 Teraz mamy tu mkuzeum

 I bez wątpienia jest to najlepsze co można było tu zrobić. 


W drogę Mazury czekają! A pokrzyżackie koszary to przecież nie jedyne warte zobaczenia miejsca.


Tuesday, December 8, 2015

Iwkowa pasmo Szpilówki

Kolejny rajd z Piotrem. Tym razem wyruszamy praktycznie bezpośrednio po nocnej zmianie. Do końca zreszt6ą ten wypad nie był na tyle pewny, że nawet nie przygotowałem sobie żadnej wyżerki na szlak, jedynie kilka jabłek przyniesionych przez kumpla - małych i pomarszczonych. W pracy nie miałem dość determinacji by za nie się zabrać, zobaczymy jak to wyjdzie na szlaku.

Jedziemy samochodem Piotra. Iwkowa nie jest specjalnie oddalona od Tarnowa, jednak dla tarnowskiego AK stanowiła linie graniczną, dalej na zachód już się nie przemieszczali, stale osaczani przez żandarmerię niemiecką, odskoczyli na południe. Tyle że "kraina Białego Jelenia" nie słynie z dokonań partyzanckich z roku 1944 lecz także z partyzanckich śladów ale z walk o osiemdziesiąt lat wcześniejszych, w tutejszych lasach kwaterowali Powstańcy Styczniowi. 

W planach mamy pętlę przez Pasmo Szpilówki (516 mnp), na Piekarską Górę a potem wizytę w Bacówce Biały Jeleń i powrót do Iwkowej, na to wszystko 5 godzin, bo musimy tak wrócić żeby jeszcze odebrać z prac nasze żony i dzieci...

Parkujemy tuż obok Urzędu Gminy. i od razu rozpoczynamy marsz.

Route 3 335 443 - powered by www.wandermap.net



 
 Zaczynamy i kończymy przy pomniku partyzantów. w sumie to znamiennie wyszło.

 Obrzeża Iwkowej Pasmo szpilówki czeka na nas.

 A po drodze hodowlane stadko danieli, tudzież innych jeleniowatych, ale unikających obiektywu i gburowatych muflonów.

 Na szlaku - niestety pustelnie zostawimy "do następnego razu"
choć były plany by zajść do niej od góry, ale spełzły na niczym, pewnie dlatego zę idąc zbieraliśmy grzyby zamiast szukać szlakowskazów. 

 Pierwsze podejście 

 A to już szczyt Szpilówki - niczym się nie wyróżnia, poza tym ze faktycznie teraz już w każdą stronę jest z górki. 
Ale za to las w około bardzo bogaty.

 Wrzosy

 Grzyby 
(nigdy nie schodząc na więcej niż trzy metry od szlaku, nazbieraliśmy całą wielką torbę podgrzybków, bo prawdziwki już wyzbierano wcześniej, podgrzybki zostały, widać miejscowi gardzą tak marną zdobyczą, jednak dla nas mieszczuchów była ona nie do pogardzenia) 

 I jałowce - 
podobno jałowce były tu pierwszą roślinnością po odejściu lądolodu na północ - ciekawe czy ten osobnik ma pamięć genetyczną sięgającą tak daleko? 
 
 I mrowiska - masa mrowisk...

 A to już Piekarska Góra i krzyż powstańczy.
Obok wybudowano maleńkie miejsce biwakowe, w sam raz usiąść i coś zjeść... sparciałe jabłka na przykład ;-(  
Piotr chce się ze mną dzielić, swoimi kanapkami, ale jestem twardy... "nie biorę" ;-) 

 Przeliczamy czas na zamiary - nie jest źle ale na szersze kółko go zabraknie, Zbyt długo zbieraliśmy grzyby, ale i tak podstawowy plan uda nam się zrealizować bez okrojeń. 

 Ciekawe czy Powstańcy też zachwycali sie pięknem tych terenów? 
Myślę ze tak, bo czy warto by wystawiać się na smierć i cierpienie w walce o coś co nie budzi naszego zachwytu?

 Dopadam tej krynicy...
Pica też sobie nie wziąłem, jedynie jedną mineralną, która wypiłem prawie od razu. 
O zdroju wilgoci wszelakiej pełen...
bądź pozdrowiony na wieki...
Nie przeszkadzają mi nawet co i raz spływające z góry utopione mrówki...
Pyszna ta woda!

Wieczorem w pracy pada hasło - Panowie jak usłyszycie że ktoś biega po obiekcie i strzela, to bez nerwów - Maciej pił wprost ze źródła Powstańców, to mu się mogło udzielić...

 Źródełko leży u podstawy Piekarskiej góry, roztacza się stąd piękny widok na przeciwzbocza doliny Iwkowej. 

 Samo zas stanowi bardzo zadbany i uroczy zakątek biwakowy, jest miejsce na ognisko i stylowa wiatka.
jest także czysto i schludnie. 
Miejsce nosi nazw "Wymiarki"

 Tu opisano historię tego miejsca. 

 A tu przybito metaloplastykę z legendą białego jelenia
(pewnie zresztą "pozyskaną" z jakiegoś okolicznego dworku szlacheckiego)

 A to już przy samym Białym Jeleniu - znaczy bacówce.
Ciekawy grzyb gałęziak, ale dokładnie gatunku nie podejmuję się określić.

 I na bacówkowym terenie - widać że bliższe to stylizowanemu SPA niż bacówce turystycznej - ale trudno.

 Wchodzimy na taras...

 A tam przestrzeń przepięknie otwarta na pasmo Szpilówki (albo Śpilówki, bo tak podają np. w nadleśnictwie)

 Wnętrze...
Trafia się obsługa, zaprasza nas do środka - wczesniej wszystko było pozamykane - oj nie lubię ja zamkniętych schronisk i bacówek... nie lubię.
Zresztą i tak nie mamy czasu, trzeba iść i to forsownym marszem, żeby zdążyć.
Wiecie jak to jest - niezadowolona żona itd...
 
 Po drodze zabytki budownictwa mieszkalnego
 
 i infrastruktury technicznej 
(w pracy pokazujemy, zdjęcia kotłowcom z pytaniem czy by sobie poradzili z obsługą takiego kotła, nie mając do dyspozycji komputerów, ciągów, wentylatorów itp...)

 Taka ciekawa kapliczka, nawet nie ze względu na figurę Chrystusa frasobliwego co na swój cokół.

 Z jednej strony św. Tekla

 Od frontu ewidentnie ryt przedstawiający Iwkową.

 Z drugiej bł. Wawrzyniec.
Będę musiał poszperać czy aby nie jest to fundacja właścicieli tych terenów?

 Kościół - tu nasza pętla się zamyka - jeszcze tylko kilkadziesiąt metrów "ogonka".


Na koniec dąb wolności
a potem już tylko jazda do domów.
 Koniecznie trzeba tu wrócić jeszcze kilka razy, bo to był dopiero rekonesans.